در رسانه‌ها

10 آبان 1397

پنجاهمین برنامه‌ی داکیونایت به نمایش فیلم مستند «شاعران زندگی» اختصاص داشت که در روز جمعه ۶ اکتبر ساعت ٧ شب در دانشگاه سایمون فریزر اجرا شد.

اتفاق خوب در این جلسه امکان برقراری تماس اسکایپی با خانم‌ها شیرین برق‌نورد و شیرین پارسی بعد از نمایش فیلم بود. به این ترتیب فرصتی پیش آمد تا به برخی از سؤالات تماشاگران در گفت‌وگو با کارگردان و شخصیت مرکزی مستند پاسخ داده شود.

12 مهر 1397
به بهانه اکران اینترنتی مستند «توران خانم»؛ مادرم توران خانم
 
یادداشت مهدی مرادی در خبرگزاری ایسنا
 
نام مادرم توران است؛ توران‌خانم. بگویم که زنانی چون خانم میرهادی مادران واقعی فرزندان ایران‌اند، اندک شمار و پردامنه! ذوق‌زده شدم وقتی شنیدم فیلم «توران‌خانم» اکران ِاینتترنتی شده. به چند دوست عاشق سپردم فیلم را ببینند اما چون پالس اشتیاق‌شان از راه نرسید دانستم ندیده‌اند یا شعله‌های عشق‌شان به تعلیم و تربیت فروکش کرده! فرصت دیدار توران میرهادی (خمارلو) هرگز برایم فراهم نیامد اما همواره با او و اندیشه‌های او دیدار داشته‌ام. این‌بار در «توران‌خانم»  دست می‌دهد که سیمای او را نیز ببینم و صدای او را هم بشنوم، «صدا و سیما»ی انسانی!
29 مرداد 1397
  سازندگان فیلم‌های کارستان و توران خانم معتقدند کسانی که در شرایط فعلی برای بهتر شدن اوضاع تلاش می‌کنند، به نوعی دچار جنون مقدس هستند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، رخشان بنی‌اعتماد و مجتبا میرتهماسب در دومین همکاری مشترک خود بعد از مجموعه فیلم‌های کارستان، فیلم مستند سینمایی "توران خانم" را درباره توران میرهادی  ساخته‌اند. این فیلم برای اولین بار به صورت اینترنتی اکران و با استقبال همراه شده است. با رخشان بنی‌اعتماد و مجتبی میرتهماسب درباره این فیلم و مجموعه کارستان گفتگو کردیم.
22 مرداد 1397

سلام بر غم*

آزاده بی‌زارگیتی

«هر اندوهی قابل تحمل است اگر آن را به قالب داستانی درآورید یا داستانی در باب آن بگویید»

ایساک دینسن

 

 توران میرهادی کیست؟ چگونه می‌زیسته‌است؟ آرمان‌ها و دغدغه‌های ذهنی‌اش چه بوده‌است؟ برای رسیدن به آرمان‌ها و اهداف بزرگش چگونه تلاش کرد؟ چگونه در این مسیر بر مشکلات فائق شد؟ انسانی از این‌گونه که زندگی‌اش آکنده از تاملاتی برای ساختن جهانی بهتر بود و بیش از همه در او شفقت موج می‌زد و همدلی و این همان چیزی است که در جهان پیرامون ما ضرورتی است کمیاب که آدم‌ها از آن دست کشیده‌اند انگار؛ جامعه را به شکل خانواده‌ی خود دیدن، به شکل یک خانواده‌ی اَبَرانسانی.